Ik heb geproefd van vrijheid, van ademruimte. Daar in Zeeland, op het platteland, volgens mij dicht bij niemandsland. Toen ik dichter bij mijn bestemming kwam vielen de vele honden me op. Allemaal los, geen leiband te bekennen. Ik voelde me een beetje onwennig in de auto, is dat nu niet gevaarlijk? Maar een voor een, gingen de honden rusten in de kant wandelen bij mijn aankomst. De mensen die de honden vergezelden, hadden geen moment een blik van ongerustheid geuit. Waren meer met elkaar bezig dan met de honden, en de honden bleven toch trouw dicht bij, maar maakte zelf de juiste keuzes zonder tussenkomst van mensen, zonder controle.
Dit bevestigde heel mooi mijn gevoel, vrijheid in het opgroeien zorgt voor die wederzijdse gelijkwaardigheid, voor rust en vertrouwen. Ik voelde, zoals ik al eerder had gevoeld op die plaats dat ik daar juist zat. Dat dit een van de weinige plaatsen was, die toch niet te ver weg was en me gaf waar ik naar zocht.
Een oud landhuis met veel vrije ruimte rondom. Toen ik opstond de volgende ochtend, opende we de deur voor haar plasje. Ragna liep naar buiten, geen leiband, geen hekken. Alle mogelijkheden om weg te komen moest ze willen, maar geen moment heb ik me hier onzeker bij gevoeld. Tijdens de wandelingen, konden we van het landhuis via onze lange oprit naar het water. Waar we de randen van het Veerse Meer afschuimde, samen met ontdekkingstocht in vrijheid en vertrouwen. Waarbij Ragna zelf, maar moest ontdekken dat het water te zout was om te drinken. We kwamen bijna geen mens tegen en degene die we wel tegenkwamen hun honden liepen ook los. Na een vriendelijke begroeting op de honden hun eigen tempo (niet frontaal, met bewogen, pauzes en grond snuffelen) gaan ze weer snel elks hun eigen richting uit. Dit is het leven zoals ik het wil voelen, met evenveel vrijheid voor mij als voor onze metgezellen.
Op een middag wanneer ik heerlijk met Ragna in de zetel lig te niksen, roept Kasper me. Door het raam kijk ik op de Zwitserse Sennenhond van de buren die rustig het poortje aan de oprit open duwt en onderzoekt welke nieuwe gasten hier in het huis verblijven. Hij doet een plasje en zet zijn wandeling verder of gaat terug naar huis. Ik bedenk me meteen dat ik blij ben dat Ragna slaapt, anders had het voor haar wel even een drama geweest dat er zomaar een hond de tuin in kwam. En toch zet me dat meteen aan het denken, ik geloof oprecht dat als Ragna daar was opgegroeid en honden steeds in vrijheid hun mensen volgen dat Ragna dit angstig uitvallen niet had ontwikkeld. En waarschijnlijk net zoveel op die grote loebas zijn terrein was gaan verkennen als hij op dat van ons.
De laatste dag besluiten we eens over het strand te gaan wandelen. Het strand bevindt zich in het centrum, het dorp of hoe je het ook wil noemen. Het is in ieder geval drukker en meteen zie je wel wat hondjes aan de lijn trekken. Op het strand zit Ragna rustig de zoute geuren te ontdekken voor er een puber op haar afvliegt. Ik zie meteen dat het haar niet zint en ze niet houdt van deze ongemanierde jeugdige reu. Ik roep even naar de hond zijn gezelschap: “We zullen wel even de andere kant opwandelen.” Ragna probeert nog steeds de avances van deze opdringerige puber te ontwijken door weg te lopen. Het gezelschap van deze poedel vermoed waarschijnlijk dat ze leuk aan het spelen zijn en laat hun hond doen terwijl ze de andere richting uit lopen. Alleen de hond volgt niet, niet veel later zijn ze uit het zicht verdwenen en is de poedel nog steeds Ragna aan het lastig vallen en we hebben geen manier om hem van haar weg te houden.
De andere honden die we op het strand tegenkomen, zijn allemaal honden die spanning voelen bij andere honden en daardoor asociaal gedrag vertonen. Het lijken me het type honden die mensen met de beste wil proberen op te voeden, socialisatie uitstapjes, lekker spelen, andere honden ontmoeten. Net wat ik ook heb willen doen. De sfeer is meteen volledig anders, de honden zijn anders. Het is een gevoel alsof de wijsheid ontbreekt, de onuitgesproken verbinding. Honden rennen achter balletjes, lopen achter andere honden. Maar ik voel geen verbinding meer, met zichzelf of hun gezelschap. Wat ik hier niet zie en wel op het platteland is het vertrouwen, het gelijkwaardig zijn, de vrijheid, de rust.
Ik wil gewoon samenleven. Jij als hond en ik als mens, in dezelfde maar toch een compleet andere wereld. Maar we zijn wel samen, écht samen. Jij en ik. Samen in het wij.