Gisteren nam ik een verkeerde keuze, een keuze die ik nog wel zal maken. Het is wel een keuze waar ik me steeds bewuster van ben. Maar ik gaf ongevraagd mijn mening over de dingen. Terwijl een vriendin van me probeerde te vertellen waar ze mee zat. Zat ik met mijn hoofd al in de maatschappij en hoe dit in de ideale wereld geen issue zou zijn. Hoe dat eigenlijk waar zij met zat geen probleem was, maar de maatschappij het probleem was.
In plaats van te luisteren en te ondersteunen, duwde ik mijn idealen in haar gezicht. Een fout die ik vroeger meer maakte, maar die er nog altijd wel een tussen glipt. Als projector moet je altijd wachten op een uitnodiging om je visie te delen. Nu denk ik wel dat dit voorbij het projector schap gaat en gewoon een kwestie is van read the room. Ik heb zelf altijd de nood om mij gehoord en gezien te voelen en dan kan ik het op zen minst ook aan andere geven.
Want dat is het probleem, ik zag haar niet. En daarom heeft projector zijn er hier ook niets met te maken, dat gaat over diep zien. Maar ik was vergeten om te kijken, om haar noden te zien. En sprong meteen in mijn hoofd, ik las niet wat er echt stond. En dat was: het gaat niet goed steun me.
Uiteindelijk heeft ze me even tot de orde gebracht, want gelukkig hebben wij dat type vriendschap dat we echt eerlijk kunnen zijn met elkaar. En toen ineens werd ik terug met mijn beide voeten op de grond gezet. Ik had niet gehoord, gezien. Ik zat alleen bij mijzelf. Sinds dat moment voel ik me misselijk, een gevoel dat ik vroeger vaak heb gevoeld. Een gevoel dat me meteen terugbrengt bij verlaten worden, in de steek gelaten.
Ik was het vergeten, maar dit gevoel heb ik vaak gekregen wanneer ik iets zei dat niet goed viel bij andere, en dat heeft meerdere vriendschappen in mijn kinder en jeugdjaren verpest. En nu is dit gevoel er weer, en word ik meteen terug gekatapulteerd naar een tijd van onzekerheid, angst en eenzaamheid.
Gisterenavond wist ik niet wat het nu weer betekende, het voelde gewoon bekend. Mijn dromen hebben terug meer verduidelijking gebracht.
En dat brengt mij bij een les die ik te leren hebben, een groeimogelijkheid. Timing. Al mijn ideeën en visies hebben een plaats, maar niet overal en niet op elk moment. Ik moet mijzelf leren om te oefenen met timing. En er in de eerste plaats te zijn en echt te luisteren naar de mensen die ik liefheb. Maar natuurlijk ben ik niet perfect, niemand is dat en ga ik waarschijnlijk nog wel een paar keer tegen de lamp lopen. Maar hopelijk steeds minder.
Ook is het lang geleden dat ik zo een eerlijke vriendschap met iemand heb opgebouwd en ik moet zeggen dat is niet makkelijk. Die eerlijkheid zet mij vaak terug op mijn plaats en leert mij veel lessen. Ik ben heel dankbaar voor die lessen, maar omdat dat ik wel meer dan eens iets doe dat fout binnenkomt, maakt dat me ook heel onzeker. En daar moet ik die balans in zien te vinden, mezelf blijven en rekening houden met de ander. Zonder bang te zijn om iets fout te doen en op eierschalen te lopen. Iets wat nieuw is voor mij, want mijzelf niet direct aanpassen om volledig bij iemand anders te horen, heb ik nooit eerder gedaan. Dat is pas een heel recente ontwikkeling voor mij.
Dus ik ben dankbaar voor de eerlijkheid en de kans om wijze lessen te leren. Maar ook om te leren dicht bij mijzelf te blijven, en niet te stoppen met mijzelf te zijn uit angst voor verlies.