In dit stukje vertel ik in het kort mijn verhaal. Zodat je meer over me te weten komt, en kan voelen of je jezelf hier in herkent. Vaak is herkenning en het weten dat je niet alleen bent al genoeg om door te kunnen gaan. En weet ook dat alles goed komt, na de mindset shift en het werk kom je op je pootjes terecht. Als je het hele verhaal graag beluisterd, kan je altijd mijn podcast aflevering beluisteren.
Ragna is bij ons in huis gekomen toen ik in een depressie zat. Ik was heel naïef, wilde een hond liever dan wat om het gat in hart te vullen. Na vele afwijzingen heb ik Ragna in Nederland opgepikt. Zogezegd acht weken oud, maar alles wees erop dat dat een leugen was. Zoals de dierenarts later bevestigde, zal ze eerder 5 weken zijn geweest (of misschien zelfs jonger)
Ik legde veel druk op mijzelf en op haar om perfect te zijn. Mijn perfect hondje, mijn beste maatje, mijn wandelpartner. De hond die ik altijd en overal zou meenemen, de hond die iedereen fantastisch vond. En dat ging ik bereiken door kei hard positief te trainen. Maar het lukte niet. Ik werd onzeker en bang, Ragna werd steeds extremer in haar gedrag en ik genoot geen seconde van onze tijd samen. Alles was zorgen, angst, huilen, wanhoop. Terwijl het belangrijkste dat je moet doen genieten is.
Toen ze zes maanden oud was had ze voedsel agressie, beet ze ons op straat, kon je niet met haar wandelen, viel ze uit naar andere honden, mensen en kinderen. Ze had ook pica ontwikkeld, waardoor ze alles op straat op at en sliep praktisch nooit. We wisten echt niet meer wat we moesten doen en hebben enkele keren gesproken over haar weg doen. Maar uiteindelijk dacht ik dat ik ging sterven bij alleen de gedachte om haar op te geven.
Na het lezen van enkele goede boeken, ben ik een richting op gegaan die mijn leven zou veranderen. Ik heb begeleiding gekregen van een geweldige hondengedragstherapeut en door een mindset shift van aanvaarding, meer begrip en gewoon haar laten zijn wie ze was begon er stilaan een keerpunt te komen. Alles was wat beter.
Nog steeds hadden we wel wat problemen die bleven en ik besloot dat er op onze woonplaats te weinig rust was voor Ragna. Dus we hebben een huis gekocht ver buiten de stad waar we eerst woonde, voor meer rust. Rust die ik ook zo nodig leek te hebben. Omdat deze begeleiding echt iets in me had aangewakkerd ben ik niet gewoon gestopt na onze coaching.
Ik begon te zien dat honden meer waren dan gewoon honden. Dat Ragna eigenlijk helemaal geen probleem had. Maar dat het de maatschappij en verwachtingen van ons en andere waren die het zo moeilijk maakte voor haar om te functioneren. Ik ben zelf ook meerdere professionele opleidingen gestart, de ene workshop na de andere. Waarvan de ene mij ook al meer inzichten bracht dan de andere.
Op dit moment ben ik actief bezig om alles wat we als mensen en maatschappij normaal vinden eens van andere kanten te bekijken. Vooral in teken van Ragna probeer ik alle prestatiedruk er af te halen en te merken wanneer ik toch nog eens in de fout ga. Ik probeer haar te zien, en ook als spiegel voor mezelf. Want veel wat er uit haar komt zit in mij.
Ik kan zeggen dat bijna alle problemen die we vroeger hadden ondertussen verdwenen zijn. En degene die er nog zijn, zijn voor mij geen problemen meer. Want wat zijn problemen? Maken we die eigenlijk niet zelf? Als iets voor mij geen probleem is, dan maakt het ook niet uit dat andere dit wel vinden.
Dankzij Ragna heb ik mijn passie echt gevonden. Dankzij een jaar leven in pure hel met haar, weet ik nu wat ik mijn ganse leven wil doen. Mensen ondersteunen om zelf dit pad af te leggen: Van pijn naar liefde en begrip. Hoe moeilijk het ook is om een hond te hebben die niet voldoet aan het normaal van de maatschappij. Ik voel toch alleen maar dankbaarheid. En die dankbaarheid kan ik oproepen op elk moeilijk moment, elk moment dat ik weer even wat dieper zak. De blik in haar ogen doet me weer herleven. Want zij heeft me uiteindelijk toch gered, ze heeft dat gat in mijn hart gevuld. Alleen niet op de manier die ik had verwacht.
Ik wens iedereen dit toe, de kans om te leren van je honden. Om de schoonheid te zien, die verborgen zit in de zwarte momenten. Want ze zijn zo prachtig, allemaal in hun eigenheid.
Comments