Hond is hond. Mens is mens. Wij geven menselijke eigenschappen aan honden. Of we ontkennen dat honden eigenschappen hebben die mensen ook hebben. Antropomorfisme & anthropodenial - Moeilijke woorden. Woorden die ik graag vergeet en me niet mee wil bezig houden. Volgens mij zijn al deze termen ook echt niet belangrijk. Wat wel belangrijk is, is dat hond en mens een gelukkig leven leiden.
Natuurlijk samenleven is mijn droom. Hond doet hondendingen, ik doe mensendingen en geniet van mijn hond zijn hondendingen.
Ik vind onze maatschappij overweldigend. Er ligt zoveel druk op onze schouders om die mens te zijn die ze verwachten dat we zijn.
Goede job = veel uren werken. Want succesvolle mensen werken hard en veel! Een relatie die perfect loopt, een mooi huis (natuurlijk gekocht!), kindjes.
Vergeet zeker de kindjes niet. Wil je geen kindjes? Wacht maar, je klok gaat nog wel tikken.
Je moet in lijn lopen, goed functioneren in een schoolsysteem dat voor een bepaald soort mens gebouwd is. Een maatschappij die nog voor een ander soort mens gebouwd is. En oh, vergeet niet alle hobby’s die je nog moet doen, want je wilt toch een interessant leven? Huishouden, vrienden zien, familie zien, contacten onderhouden, netwerken, opleidingen volgen. Oh ja, dat perfecte geweldige plaatje. Als je er niet bent kun je dromen, en vastklampen of in een burn-out terecht komen, dat is ook altijd een optie.
Wat als je beseft dat je anders bent? Je andere noden hebt? Lange dagen werken niet voor je is weggelegd? Iedereen kan wel iets vinden waarin hij niet voldoet. Het lange werken, de kinderen, het huis, het verwachte gedrag... We voelen ons anders omdat we niet voldoen aan dat perfecte plaatje. Dat plaatje dat de maatschappij wilt dat we zijn. Elk op een andere manier. Maar we zijn allemaal uniek en je uniekheid, dat is wat je onzeker maakt in deze wereld. Je bent anders... Dat is oké, dat is normaal. Omarm het!
Oké, rewind…
kijk naar beneden.
Kijk naar je hond die daar ligt.
Die hond die niet eens mens is, maar hond. Die hond waarvan we net zoveel verwachten als de maatschappij van ons. Spring niet op bezoek, graaf geen putten, ruik niet aan de mensen hun kruis, snuffel niet voor uren op diezelfde plek. Loop perfect, luister perfect, blink uit in de hondensporten, wees lief naar iedereen, laat je aaien door iedereen, reageer niet op roepende spelende kinderen, speel leuk met alle hondjes!
Wij leggen zoveel druk op onszelf en hen.
ZO… VEEL… DRUK…
Zo veel dat mensen er stilletjes aan onderdoor gaan. We doen hetzelfde met onze honden. We verwachten, verbeteren, optimaliseren.
Waarom?
Waarom willen we een dier in huis om dan te kneden tot het een perfect plaatje wordt. Waar is dat dier naartoe? Waar is die eigenheid, dat karakter, vertrouwen, de liefde? Waarom wilde je een dier in de eerste plaats? Gevoel, hoofd, gewoonte, maatschappij?
…. DENK ….
Ik pleit ervoor om honden terug zichzelf te laten zijn, om mensen te leren hoe honden wired zijn en denken. Maar dan nog heb je een karakter voor je neus en geen hokje. Hokjesdenken werkt niet voor ons en niet voor honden. Maar hoe kunnen we verwachten dat mensen de druk loslaten op de honden als we het voor onszelf nog niet kunnen.
Wat als?
Wat als we meer naar ons lichaam zouden luisteren?
Voel eens naar je lichaam? Wat wil je? Wat heb je nodig?
Stel deze vragen aan jezelf en leg je hoofd het zwijgen op.
Je hoofd bevat alleen verwachtingen, meningen en angst. Laat het los.
Ontdek jezelf.
Laat me je daarna helpen om je hond te ontdekken. Je gaat verschieten wat je kan leren.
Natuurlijk samenleven, niet alleen voor je hond, maar ook voor jou.